بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ الْفَجْرِ

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ سوگند به بامداد

وَ لَيالٍ عَشْرٍ

و شبهاى ده‌گانه

وَ الشَّفْعِ وَ الْوَتْرِ

و جفت و تك

وَ اللَّيْلِ إِذا يَسْرِ

و به شب گاهى كه برود

هَلْ فِي ذٰلِكَ قَسَمٌ لِذِي حِجْرٍ

آيا هست در اين سوگندى براى خردمند

أَ لَمْ تَرَ كَيْفَ فَعَلَ رَبُّكَ بِعادٍ

آيا نديدى چه كرد پروردگار تو به عاد

إِرَمَ ذاتِ الْعِمادِ

ارم داراى ستون

الَّتِي لَمْ يُخْلَقْ مِثْلُها فِي الْبِلادِ

آنى كه آفريده نشد مانندش در شهرها

وَ ثَمُودَ الَّذِينَ جابُوا الصَّخْرَ بِالْوادِ

و ثمودى كه بريدند سنگ را به دره

وَ فِرْعَوْنَ ذِي الْأَوْتادِ

و فرعون دارنده ستونها (يا ميخها)

الَّذِينَ طَغَوْا فِي الْبِلادِ

آنان كه سركشى كردند در شهرها

فَأَكْثَرُوا فِيهَا الْفَسادَ

پس فراوان كردند در آنها تبهكارى را

فَصَبَّ عَلَيْهِمْ رَبُّكَ سَوْطَ عَذابٍ

پس بريخت بر آنان پروردگار تو تازيانه عذاب

إِنَّ رَبَّكَ لَبِالْمِرْصادِ

همانا پروردگار تو است در كمينگاه

فَأَمَّا الْإِنْسانُ إِذا مَا ابْتَلاهُ رَبُّهُ فَأَكْرَمَهُ وَ نَعَّمَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَكْرَمَنِ

اما انسان هر گاه بيازمايدش پروردگارش پس گراميش دارد و نعمتش دهد گويد پروردگارم گراميم داشت

وَ أَمَّا إِذا مَا ابْتَلاهُ فَقَدَرَ عَلَيْهِ رِزْقَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَهانَنِ

و اما هر گاه بيازمايدش پس تنگ گيرد بر او روزيش را گويد پروردگارم خوارم ساخت

كَلاَّ بَلْ لا تُكْرِمُونَ الْيَتِيمَ

نه چنين است بلكه گرامى نداريد يتيم را

وَ لا تَحَاضُّونَ عَليٰ طَعامِ الْمِسْكِينِ

و ترغيب نكنيد بر خورانيدن بينوا

وَ تَأْكُلُونَ التُّراثَ أَكْلاً لَمًّا

و خوريد ميراث را خوردنى گوارا (يا انبوه)

وَ تُحِبُّونَ الْمالَ حُبًّا جَمًّا

و دوست داريد مال را دوستى فراوان

كَلاَّ إِذا دُكَّتِ الْأَرْضُ دَكًّا دَكًّا

نه چنين است هر گاه كوبيده شود زمين كوبيدنى كوبيدنى

وَ جاءَ رَبُّكَ وَ الْمَلَكُ صَفًّا صَفًّا

و بيايد پروردگار تو با فرشتگان صفى صفى

وَ جِيءَ يَوْمَئِذٍ بِجَهَنَّمَ يَوْمَئِذٍ يَتَذَكَّرُ الْإِنْسانُ وَ أَنَّي لَهُ الذِّكْريٰ

و آورده شود آن روز دوزخ در آن روز يادآور شود انسان و كجاستش يادآورى

يَقُولُ يا لَيْتَنِي قَدَّمْتُ لِحَياتِي

گويد كاش پيش مى‌فرستادم براى زندگانى خويش

فَيَوْمَئِذٍ لا يُعَذِّبُ عَذابَهُ أَحَدٌ

پس در آن روز عذاب نشود چون عذاب او كسى

وَ لا يُوثِقُ وَثاقَهُ أَحَدٌ

و بسته نشود چون بستن او كسى

يا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ

اى روان آسوده (يا اى نفس آرميده)

ارْجِعِي إِليٰ رَبِّكِ راضِيَةً مَرْضِيَّةً

بازگرد بسوى پروردگار خويش خشنود خشنودشده

فَادْخُلِي فِي عِبادِي

پس درآى در بندگانم

وَ ادْخُلِي جَنَّتِي

و درآى در بهشتم

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ الضُّحيٰ

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ سوگند به چاشتگاه (يا روز)

وَ اللَّيْلِ إِذا سَجيٰ

و به شب گاهى كه تيرگى افكند

ما وَدَّعَكَ رَبُّكَ وَ ما قَليٰ

بدرودت نگفت پروردگارت و نه خشمگين شد

وَ لَلْآخِرَةُ خَيْرٌ لَكَ مِنَ الْأُوليٰ

و همانا انجام بهتر است تو را از آغاز

وَ لَسَوْفَ يُعْطِيكَ رَبُّكَ فَتَرْضيٰ

و هر آينه زود است دهدت پروردگارت تا خشنود شوى

أَ لَمْ يَجِدْكَ يَتِيماً فَآويٰ

آيا نيافتت يتيمى پس جاى داد

وَ وَجَدَكَ ضَالاًّ فَهَديٰ

و يافتت سر به گمى پس رهبرى كرد

وَ وَجَدَكَ عائِلاً فَأَغْنيٰ

و يافتت گرانبارى (عيالمند) پس بى‌نياز كرد

فَأَمَّا الْيَتِيمَ فَلا تَقْهَرْ

اما يتيم را پس خشم نيار

وَ أَمَّا السَّائِلَ فَلا تَنْهَرْ

و اما دريوزه را پس نران (يا نهيب نزن)

وَ أَمَّا بِنِعْمَةِ رَبِّكَ فَحَدِّثْ

و اما به نعمت پروردگار خويش پس زبان گشاى

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ أَ لَمْ نَشْرَحْ لَكَ صَدْرَكَ

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ آيا فراخ نگردانيديم (گشاده نداشتيم) برايت سينه‌ات را

وَ وَضَعْنا عَنْكَ وِزْرَكَ

و نهاديم از تو بارت را

الَّذِي أَنْقَضَ ظَهْرَكَ

آن را كه بشكست پشتت را

وَ رَفَعْنا لَكَ ذِكْرَكَ

و بلند ساختيم برايت نامت (يا سخنت) را

فَإِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْراً

همانا با سختى است گشايشى

إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْراً

همانا با سختى است گشايشى

فَإِذا فَرَغْتَ فَانْصَبْ

پس هر گاه كه فراغت يافتى بايست (بكوش)

وَ إِليٰ رَبِّكَ فَارْغَبْ

و بسوى پروردگار خويش بگراى

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ التِّينِ وَ الزَّيْتُونِ

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ سوگند به انجير و زيتون

وَ طُورِ سِينِينَ

و طور سينين (يا سينا)

وَ هٰذَا الْبَلَدِ الْأَمِينِ

و اين شهر آرام (يا ايمن)

لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ فِي أَحْسَنِ تَقْوِيمٍ

كه آفريديم انسان را در نكوتر اندام

ثُمَّ رَدَدْناهُ أَسْفَلَ سافِلِينَ

سپس بازگردانيديمش فرود فرودين

إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ فَلَهُمْ أَجْرٌ غَيْرُ مَمْنُونٍ

مگر آنان كه ايمان آوردند و كردار شايسته كردند كه ايشان را است مزدى بى‌پايان

فَما يُكَذِّبُكَ بَعْدُ بِالدِّينِ

پس چه چيز تكذيب كند تو را از اين پس به دين

أَ لَيْسَ اللَّهُ بِأَحْكَمِ الْحاكِمِينَ

آيا نيست خدا حكم‌كننده‌ترين حكم‌كنندگان

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّكَ الَّذِي خَلَقَ

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ بخوان به نام پروردگار خويش كه آفريد

خَلَقَ الْإِنْسانَ مِنْ عَلَقٍ

آفريد انسان را از خون بسته

اقْرَأْ وَ رَبُّكَ الْأَكْرَمُ

بخوان و پروردگار تو است مهتر

الَّذِي عَلَّمَ بِالْقَلَمِ

آنكه بياموخت قلم را

عَلَّمَ الْإِنْسانَ ما لَمْ يَعْلَمْ

آموخت به انسان آنچه را ندانست

كَلاَّ إِنَّ الْإِنْسانَ لَيَطْغيٰ

نه چنين است همانا انسان سركشى كند

أَنْ رَآهُ اسْتَغْنيٰ

كه بيندش بى‌نياز شود

إِنَّ إِليٰ رَبِّكَ الرُّجْعيٰ

همانا بسوى پروردگار تو است بازگشت

أَ رَأَيْتَ الَّذِي يَنْهيٰ

آيا ديدى آن را كه بازدارد

عَبْداً إِذا صَلَّيٰ

بنده‌اى را گاهى كه نماز گزارد

أَ رَأَيْتَ إِنْ كانَ عَلَي الْهُديٰ

آيا ديدى اگر بود بر هدايت

أَوْ أَمَرَ بِالتَّقْويٰ

يا فرمود به پرهيزكارى

أَ رَأَيْتَ إِنْ كَذَّبَ وَ تَوَلَّيٰ

آيا ديدى اگر تكذيب كرد و پشت كرد

أَ لَمْ يَعْلَمْ بِأَنَّ اللَّهَ يَريٰ

آيا ندانست كه خدا مى‌بيند

كَلاَّ لَئِنْ لَمْ يَنْتَهِ لَنَسْفَعاً بِالنَّاصِيَةِ

نه چنين است همانا اگر دست برنداشت كشانيمش به پيشانى

ناصِيَةٍ كاذِبَةٍ خاطِئَةٍ

پيشانى دروغگوى لغزشكار

فَلْيَدْعُ نادِيَهُ

پس بخواند انجمنش را

سَنَدْعُ الزَّبانِيَةَ

زود است بخوانى (نگهبانان) دوزخ را

كَلاَّ لا تُطِعْهُ وَ اسْجُدْ وَ اقْتَرِبْ

نه چنين است فرمانبرداريش نكن و سجده كن و نزديك شو (چشم به راه باش)

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ إِذا جاءَ نَصْرُ اللَّهِ وَ الْفَتْحُ

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ گاهى كه آيد يارى خدا و پيروزى

وَ رَأَيْتَ النَّاسَ يَدْخُلُونَ فِي دِينِ اللَّهِ أَفْواجاً

و بينى مردم را درآيند به دين خدا گروه گروه

فَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ وَ اسْتَغْفِرْهُ إِنَّهُ كانَ تَوَّاباً

پس تسبيح گوى به سپاس پروردگار خويش و آمرزش خواهش كه او است همانا آمرزگار

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ بگو او است خداى يكتا

اللَّهُ الصَّمَدُ

خداوند است صمد

لَمْ يَلِدْ وَ لَمْ يُولَدْ

نه زائيد و نه زاده شده

وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ كُفُواً أَحَدٌ

و نبودش همتا كسى

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ بگو پناه برم به پروردگار بامداد (شكاف صبح)

مِنْ شَرِّ ما خَلَقَ

از بدى آنچه آفريد

وَ مِنْ شَرِّ غاسِقٍ إِذا وَقَبَ

و از بدى تاريكى گاهى كه فراگيرد (يا فرورود)

وَ مِنْ شَرِّ النَّفَّاثاتِ فِي الْعُقَدِ

و از بدى زنان دمنده در گره‌ها

وَ مِنْ شَرِّ حاسِدٍ إِذا حَسَدَ

و از بدى حسود گاهى كه حسد ورزد

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ النَّاسِ

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ بگو پناه به پروردگار مردم

مَلِكِ النَّاسِ

پادشاه مردم

إِلهِ النَّاسِ

خداى مردم

مِنْ شَرِّ الْوَسْواسِ الْخَنَّاسِ

از بدى وسوسه‌كننده نهان شونده

الَّذِي يُوَسْوِسُ فِي صُدُورِ النَّاسِ

آنكه وسوسه كند در سينه‌هاى مردم

مِنَ الْجِنَّةِ وَ النَّاسِ

از پريان و مردم